O sądach w Berlinie

Był taki król pruski, który miał na imię Fryderyk. Miał dość trudny charakter, bano się go powszechnie, rządził nie oglądając się na nic, ani na nikogo. Nienawidził wschodniego sąsiada (czyli Polski), szkodząc mu, gdzie tylko mógł. Po stronie plusów trzeba mu jednak zapisać fakt, że to on zapoczątkował (jednym rozkazem) uprawę kartofli w Prusach, oraz zasłużył sobie w ogólnym rozrachunku na przydomek Wielkiego. Tenże Fryderyk Wielki miał pod Berlinem posiadłość, którą szczególnie lubił i którą nazwał z francuska Sans Souci (choć trudno w to uwierzyć, kiepsko mówił po niemiecku). Tuż za płotem, po sąsiedzku, znajdował się niewielki młyn, a królowi zamarzyło się, żeby posiadłość zaokrąglić poprzez wykupienie tej przyległej działki. Tymczasem młynarz, prostacko odporny na szczęście polegające na zwróceniu na siebie uwagi władcy, wcale nie chciał młyna sprzedać. Doszło wreszcie do sytuacji, że krnąbrnego poddanego zaczęto straszyć możliwymi konsekwencjami i działaniami, które i tak skłonią go do sprzedaży. Zawzięty młynarz miał wówczas wypowiedzieć znamienne słowa: “są jeszcze sądy w Berlinie”. Co najciekawsze król, który był przecież władcą absolutnym, przywykłym do tego, że jego wola staje się prawem, słysząc te słowa zrezygnował z powiększania swego parku.

A u nas, ponad dwa wieki później, prawo może być z łatwością naginane do prywatnych poglądów lokalnych władz, które wówczas, przestając stać na straży prawa, stają się moim zdaniem jedynie zbiorowiskiem kacyków. Rozumiem, oczywiście, że dla wielu osób na stanowiskach to właśnie sama władza (a nie prawo) jest najważniejsza. A jeśli tak, to nie dziwi mnie też to, że zawodowi biurokraci wysokiego szczebla czujnie wsłuchują się w odgłosy dobiegające z góry i dostosowują się niezwłocznie do nowych trendów. Jest to dla mnie jeszcze jeden dowód na to, że nasza szeroko pojęta kasta polityczna nadaje się jedynie do wymiany, właśnie z powodu pogardy dla prawa, źle maskowanej jezuickimi sofizmatami. Trzeba nareszcie zaprowadzić w kraju żelazne standardy poszanowania obowiązującego prawa, bo któż ma w końcu prawa przestrzegać, jeśli nie władza? Jedyną pociechą w całym tym żenującym spektaklu kilku ostatnich dni jest to, że znalazło się w kraju tysiąc czterystu sprawiedliwych, którzy nie zawahali się zaryzykować utraty zębów po to, aby zamanifestować przywiązanie do wolności słowa. Jest sprawą osobną, jak ową wolność słowa można wykorzystywać, jednak w żadnym wypadku nie daje to nikomu prawa do kneblowania jakichkolwiek wypowiedzi z powodu różnicy poglądów. Powinno to być jasne, czytelne i niezwykle ważne w kraju, którego obywatele przez mniej więcej pięćdziesiąt lat o wolności słowa mogli tylko marzyć.